Autorijden en onzekerheid/faalangst

[Gast]

Hallo,

Gisteren had ik mijn eerste praktijkles bij de autorijschool. Het was meteen ook de eerste keer dat ik achter het stuur van een auto zat. Vooraf zag ik het wel zitten om eindelijk te leren autorijden. Maar eens die eerste les bezig had ik wel wat schrik dat de onzekerheid mij toch serieus parten zou spelen. Tijdens de eerste les had ik problemen met het sturen. Een normaal mens denkt dan: "Ach ja, het is de eerste les, volgende keer beter.". Ik niet. Ik onthou dus enkel nog wat slecht ging. De rijinstructeur zei achteraf dat ik van mijn eerste rijles/ervaring niet mocht wakker liggen. Helaas! (Tussen haakjes, het liep in die eerste les niet allemaal fout, het starten ging behoorlijk en het sturen ging soms ook wel goed ... maar ik ben nogal perfectionistisch ingesteld, en dan druk ik het nog héél zacht uit)

Vandaag was dan mijn tweede rijles, en ik durfde niets meer. Ik heb meer stilgestaan dan gereden (nou ja, ik heb eigenlijk zelfs niet deftig gereden, want ik moest leren stapvoets rijden en zelfs dat lukte niet meer). Ik had echt het gevoel dat mijn rijinstructeur zich serieus aan het ergeren was aan mijn gedrag. Nu ja, ik kan zelf wel begrijpen dat het voor hem ook enorm frustrerend moet zijn, dat ik daar gewoon stilstond en niets deed. (En als ik dus toch reed, maakte ik - uit angst - alleen maar fouten). Een mens kan zijn tijd nuttiger vullen. Uiteindelijk had ik er zelf genoeg van en ik heb gezegd dat ik wou stoppen. En de rijles is dus een uur vroeger dan gepland beëindigd.

In ieder geval ben ik nu een hoopje ellende (om het sterk uit te drukken), en zie ik de overige geplande 16 uur niet meer zitten. En ik weet: alle begin is moeilijk, een mens mag niet direct opgegeven, oefening baart kunst, en ik zal heus niet de eerste zijn die met twijfels haar eerste rijlessen aanvangt. Ik besef het allemaal. Nu toch. En ik weet dat rijscholen dienen om te LEREN autorijden en dat fouten maken daarbij hoort. Puur rationeel gezien weet ik dat perfect. Maar ik ben nogal gevoelig voor faalangst (of om de hele waarheid te zeggen: ik heb een extreme vorm van faalangst), zeker in situaties waarin ik beoordeeld word. En ook al ben ik in dit stadium nog aan het leren, ook in deze fase voel ik die angst. En vandaag was het gewoon overdreven erg (Het erge is dus dat ik dat nu besef en dat ik mij dus ongelofelijk belachelijk heb gemaakt, door daar te zitten panikeren (op een oefenterrein dan nog!!!) ... zelfkennis hé). In ieder geval als ik zo verder doe, gaan die rijlessen pure geld- en tijdverspilling zijn. Dat besef ik maar al te goed.

Dit gezegd zijnde ... nu mijn vragen! (Ik kom hier niet voor mijn plezier mijn autorijperikelen vertellen. )
Mijn oorspronkelijk plan was 20 uur rijles te volgen, om dan na het krijgen van een bekwaamheidsattest een voorlopig rijbewijs 18 maanden aan te vragen. Maar nu zou ik mijn overige lessen willen verzetten naar een latere datum (ik bedoel hiermee: maanden later) en zou ik nu al een voorlopig rijbewijs 36 maanden aanvragen. Ik zou dat vooral doen om met een vertrouwd iemand (een van mijn ouders) op veilig terrein (of een in mijn ogen zo veilig mogelijk terrein) de basis al wat oefenen, vooraleer ik dan opnieuw lessen volg. En ja, ik weet dat het eigenlijk compleet absurd is om eerst te willen oefenen met een onervaren iemand (wat betreft het geven van rijlessen), als je in principe het kunt leren van een ervaren rijinstructeur (die nog eens de mogelijkheid heeft om indien nodig in te grijpen, waardoor je dus zonder risico kan oefenen). Maar in mijn geval zou ik vooral willen doen om mijn (irreële) angst onder controle te krijgen. Bij mijn ouders zou ik minder het gevoel hebben dat ik 'beoordeeld' word. Vandaar dus.

Tot daar mijn hele verhaal ... waarschijnlijk krijg ik nu als reactie: doe iets aan die faalangst in het algemeen. Daarover wil dan nu al opmerken dat ik al genoeg professionele hulp heb gezocht voor die faalangst (met wisselend succes) en dat ik zelf vanuit mijn studies over de nodige psychologische achtergrond beschik om te weten hoe faalangst moet aangepakt worden, dus aan zulke reacties heb ik nu niet zo veel. Ik besef zelf dat de beste manier om angst te overwinnen, jezelf confronteren met de angst. Als ik dan mijn eigen raad zou moeten volgen, zou ik gewoon moeten voortdoen. Punt. Maar laat ons zeggen dat de drempel om op dit moment te zeggen: 'ja, Ik doe gewoon verder." nu te groot is geworden. Daarom dat ik wil weten of oefenen met een vertrouwd iemand een goede tussenstap is. (Ik weet trouwens wel dat dan de kans bestaat dat ik foute dingen aanleer, waardoor ze dan later op de rijschool misschien gaan zeggen: je doet dat verkeerd en dat verkeerd. Maar dat risico wil ik nu nemen, als dat zou betekenen dat ik dan toch al niet meer angstig in een auto zit en dan toch al durf te rijden.) Zijn er mensen die in een gelijkaardige situatie hebben gezeten, wat hebben jullie dan gedaan? Wat denken 'professionals' hiervan?

Ik weet ook dat ik niet de enige zal zijn/ben geweest die dergelijke onzekerheden/vragen had (dat las ik ook in de inleiding van het praktijkboek, waar een aantal korte getuigenissen staan), en waarschijnlijk staan er hier genoeg gelijkaardige verhalen op het forum, maar ik vond niet direct een gelijkaardig verhaal, om te zien wat ik nu best kan doen. Daarom dus graag een reactie graag op bovenstaande vraag. Ik ga sowieso nog eens bellen naar de autorijschool zelf.

Nog een bijkomende vraag: mag (ik bedoel daarmee of het gebruikelijk is) je in de rijschool vragen naar de rijinstructeur die het meeste ervaring heeft met faalangstige/onzekere mensen (als die al zouden bestaan), .... maar zelf vind ik dat dan wat onbeleefd ten op zichte van de rijinstructeur waarmee ik nu de rijlessen deed/had gepland, want het ligt uiteindelijk volledig aan mij en uiteraard niet aan hem.

Ik hoop dat ik niet als een compleet hopeloos geval overgekomen ben. (En waarschijnlijk zullen er nu ook wel enkelen denken ... maak er zo geen spel/drama van ... maar zulke reacties hoef ik op dit moment ook niet.)

Bedankt voor (serieuze) reacties! (En sorry voor de lengte van mijn bericht!)

[Jetson]

Heb je aan je huisarts al eens om bètablokkers gevraagd? Ik val maar meteen met de deur in huis omdat je zegt dat je al psychologische hulp hebt gezocht.
Als je je bij je ouders veiliger voelt zie ik geen reden om op een braakliggend terrein niet stilletjesaan beginnen te oefenen met een VR met begeleider. In de rijschool kan het inderdaad soms wat "snel" gaan/lijken te gaan.

[GRO]

Herinner jij je nog de tijd dat je de eerste meters met je fiets leerde rijden? Ook faalangst. En dat is heel normaal

De rijschoolinstructeur heeft nu 20 uren (tien lessen en niet een) om je van die angst af te helpen. Langzaam aan zal jij je iets zekerder beginnen voelen en zal het beter gaan.
Nog niet na de derde of vierde les, maar vanaf de zevende etc...

Dus NU zeker geen reden om te panikeren.

Als ik van jou was zou ik nu zeker geen rijbewijs 36 maanden vragen Wacht zeker tot al je rijlessen voorbij zijn. Dan kan je no0g altijd beslissen om eerst een model 36 maanden te vragen.

Neem ook eens rustig het praktijkboek van Gratis Rijbewijs Online door. Er staan ook ervaringen van anderen in

[Wouter]

Is jouw faalangst door professionelen beschreven als een veralgemeende sociale fobie? (Mij lijkt het dat, maar ik ben natuurlijk wel absoluut geen arts, laat staan een psycholoog/psychiater).

Sociale fobie kan worden onderverdeeld in een specifieke en veralgemeende vorm.
Bij specifieke sociale fobie is de angst gekoppeld aan een specifieke situatie (bijv. podiumvrees, d.w.z. een
optreden in het openbaar). Bij veralgemeende sociale fobie komt de angst voor in de meeste situaties waarin
sprake is van sociale interactie
Wanneer de patiënt zich in de gevreesde situatie bevindt, treden lichamelijke symptomen van angst op, zoals beven, zweten, droge mond, blozen, … Deze symptomen kunnen de vorm aannemen van een paniekaanval (zie paniekstoornis), maar zijn steeds gerelateerd aan een sociale gebeurtenis, wat hen onderscheidt van een paniekstoornis
Tussen 2% en 14% van de algemene bevolking heeft ooit al een sociale fobie gehad. Sociale fobie is zeer vaak geassocieerd met een andere psychiatrische stoornis en bij de helft
van de personen gaat ze gepaard met een andere angststoornis.
Personen met een fobie zijn er zich van bewust dat hun angst irrationeel is

Als het dat inderdaad is, dan kan ik je vertellen dat na onderzoek bètablokkers geen gunstig effect bleken te hebben bij de veralgemeende vorm van sociale fobie.

Meer informatie over de aanpak van angststoornissen (Veralgemeende angst, Fobie, Paniekstoornis) kan je hier terugvinden. (document gepubliceerd op de website van het Belgisch Centrum voor Farmacotherapeutische Informatie)

[Jetson]

Dankjewel Accer, ik had niet de bedoeling mensen te vergiftigen
Ik verwees maar naar bètablokkers omdat ik regelmatig ook eens op het Nederlandse equivalent van ons forum ga kijken (http://www.theoriecursus.nl/verkeersforum/" target="_blank) en er daar veel mensen die bij rijlessen en rijexamens overdreven zenuwachtig worden toch goede ervaringen lijken te hebben gehad met bètablokkers (en ook propanolol wordt daar blijkbaar vaak gebruikt).

[Wouter]

Propranolol (merknaam Inderal) is een bèta-blokker (de eerst ontwikkelde zelfs)

Ja, door dat bèta-adrenerg effect te blokkeren verminder je inderdaad wel spannings- en angstsymptomen (zoals een hele hoge hartslag, benauwd gevoel, zweten,...)
Maar als het gaat om echte psychische stoornissen dan ligt de zaak meestal nog wat anders, omdat het hier niet gaat om een normale fysieke reactie op een situatie die spanning veroorzaakt, maar echt een mentaal probleem is.

Bètablokkers hebben wel degelijk een (zij het beperkte) plaats bij de medicamenteuze behandeling van bepaalde angststoornissen, maar niet voor alles. Daarom ook dat ik eerst even vroeg of het dat wel is dat Gast heeft...
Voor bijvoorbeeld podiumvrees (een andere soort van fobie) hebben bètablokkers wél een gunstig effect.

Maar Gast kan het natuurlijk (zeker als hij een andere soort van angststoornis heeft dan die veralgemeende sociale fobie waarover ik het had) altijd voorleggen aan zijn dokter, die zal beter dan ik kunnen inschatten of het eventueel te proberen valt of niet.

EDIT: En we moeten natuurlijk ook niet vergeten dat zelfs bètablokkers (die toch zéér vlot over de toonbank gaan in de apotheek, meestal tegen hypertensie) ook geen compleet onschuldige geneesmiddelen zijn... Er zijn wel een aantal cardiovasculaire nevenwerkingen die niet genegeerd mogen worden.

[Gast]

Bedankt voor de reacties!

Ik ga maandag eens langs bij de rijschool. Ik zal eens horen wat zij te vertellen hebben. Normaal gezien heb ik dinsdag mijn volgende rijles. Dus ik zal maandag beslissen wat ik nu wel of niet ga doen. (Maar de kans dat ik mijn rijlessen uitstel, is wel groot... Of ik kan dan wel of niet een voorlopig rijbewijs 36 maanden aanvraag, zal ik nog even over nadenken).

Wat betreft de suggestie voor het nemen van medicatie: eerst en vooral ik heb geen sociale fobie. Dat zei althans de psychologe. Wel heb ik volgens haar een extreme vorm van faalangst. Dus in principe zou ik die betablokkers eens kunnen proberen, zij het niet dat ik al medicatie neem, die niet gecombineerd mag worden met betablokkers. Die medicatie zou wel hetzelfde effect moeten hebben als de betablokkers. Maar ik moet zeggen dat ik sinds kort deze medicatie aan het afbouwen was en mijn huisarts had mij gewaarschuwd dat ik daardoor angstiger kon zijn. Dus ja ... dat was misschien achteraf gezien niet de ideale moment. (Maar op voorhand had ik er wel vertrouwen in en voelde ik mij zeker niet angstiger dan normaal. Dus ik durf niet zeggen dat als ik mijn normale dosis had genomen ik rustiger zou geweest zijn. Al weet ik dat dus niet zeker.) Om maar te zeggen, dat ik wel vertrouwd ben met die soorten medicatie.

[Wouter]

Benzodiazepines? Die hebben wel vrij uitgesproken afkick-verschijnselen.

Eigenlijk hebben al die anxiolytica wel een zeker verslavend effect. Ook zijn hebben ze stuk voor stuk een sederende werking, en dan moet je toch voorzichtig omspringen met het besturen van voertuigen. Zeker als je nog maar leert rijden, en je dus al helemaal 100% van je concentratie nodig hebt. Dus of het zoveel beter zou zijn als je nog een "normale" dosis zou nemen...

Hebben niet-medicamenteuze behandelingen (zoals relaxatie, gedrags- of cognitieve therapie) enig effect gehad?

Hoewel je al veel hulp gezocht hebt in verband met je faalangst in het algemeen, zal het toch zeker geen kwaad kunnen om dit specifieke probleem nog eens met je psycholoog te bespreken. Misschien dat die dan heel specifiek op dat autorijden kan werken, zodat je daar toch al mee verder kan.

[de rijprof]

Vanuit mijn praktijkervaring heb ik soms ook al eens te maken met overdreven zenuwachtige leerlingen. Wat de oorzaak is, daar heb ik het raden naar.
Wat ik probeer te doen is praten met de leerling (geruststellen, leerproces uitleggen e.d.) en mijn les aanpassen zodat de moeilijkheidsgraad niet te hoog ligt, liefst in een rustige omgeving.
De leerling ziet vorderingen, krijgt meer vertrouwen en de angst vermindert.

Eens dat deze eerste stap overwonnen is, kunnen we verder bouwen aan de volgende stapjes.

@ Gast
Geef nog niet te snel op. Vaak hebben leerlingen gemiddeld 6 uur (of soms meer) nodig om de basis een beetje onder de knie te krijgen. Als het na 10 of 12 uur rijles nog niet lukt, dan zou je misschien moeten gaan nadenken over een plan B.
Probeer het nog even en je zal stilaan wel vorderingen maken.

ps: heb je een rustige instructeur? Zoniet, heb je als klant altijd het recht om een andere te vragen. Klant is koning, althans bij ons .

ps2: denk eraan als je lessen wil verplaatsen, je dat minstens een week op voorhand moet doen...

[Inazuma]

Maar nu zou ik mijn overige lessen willen verzetten naar een latere datum (ik bedoel hiermee: maanden later) en zou ik nu al een voorlopig rijbewijs 36 maanden aanvragen. Ik zou dat vooral doen om met een vertrouwd iemand (een van mijn ouders) op veilig terrein (of een in mijn ogen zo veilig mogelijk terrein) de basis al wat oefenen, vooraleer ik dan opnieuw lessen volg.

De veiligste manier is toch met een rijschoolauto hoor.
Daar zit een dubbele bediening in waardoor de instructeur tenminste kan ingrijpen als jij blokkeert.
Met je ouders of iemand anders kan je je mogelijk veiliger voelen, maar eigenlijk ben je dat niet ...
Het gekke is dat je dat zelf ook beseft en schrijft.

Heb je de instructeur verteld dat je stevige faalangst hebt ?
Je moet je ook niet door hem beoordeeld voelen, hij moet je vooral leren rijden.
Uiteraard gaat hij zien hoe je dat doet, wat er moet verbeterd worden, en wat OK is.
Hij beoordeeld jou niet, maar je manier van rijden.
't Is niet persoonlijk, of zou het in elk geval niet mogen zijn.


Wat zie jij als een veilig terrein om te oefenen
Je kan de instructeur ook vragen daar te gaan oefenen in het begin - de rijschool heeft bvb ook zelf een afgesloten terrein (soms gedeeld met andere rijscholen) om op te oefenen buiten het verkeer als je je daar beter zou voelen.

Tot daar mijn hele verhaal ... waarschijnlijk krijg ik nu als reactie: doe iets aan die faalangst in het algemeen.

Toch is dat de beste kans op een oplossing - naast er zelf helemaal van overtuigd geraken dat de angsten inderdaad eigenlijk irreëel zijn.
Je probleem gaat ook niet tot autorijden beperkt zijn, vrees ik
Net op dit moment je medicatie minderen was waarschijnlijk ook niet ideaal, bespreek dat eens met een gespecialiseerde arts - misschien die waarmee je het meest succes had bij de behandeling

Daarover wil dan nu al opmerken dat ik al genoeg professionele hulp heb gezocht voor die faalangst (met wisselend succes) en dat ik zelf vanuit mijn studies over de nodige psychologische achtergrond beschik om te weten hoe faalangst moet aangepakt worden, dus aan zulke reacties heb ik nu niet zo veel.

Hebben ze je in die studies niets gezegd over zelfdiagnose
Je kan met jezelf niet voldoende afstand creëren om jezelf medisch te beoordelen ... zeker psychologisch niet.
Voor hoofdpijn en andere prullen gaat dat, voor serieuze medische problemen begin je er best niet aan .

Ik weet ook dat ik niet de enige zal zijn/ben geweest die dergelijke onzekerheden/vragen had (dat las ik ook in de inleiding van het praktijkboek, waar een aantal korte getuigenissen staan), en waarschijnlijk staan er hier genoeg gelijkaardige verhalen op het forum

Er zijn er inderdaad al een aantal gepasseerd - al neemt men nogal snel faalangst in de mond terwijl het uiteindelijk nog om vrij normale nervositeit gaat wanneer je iets nieuw of ingrijpend moet doen.

Via de zoekfunctie :
http://tinyurl.com/23pqqdw" target="_blank
(je komt eerst je eigen discussiedraadje tegen, maar er zijn 5 pagina's ...)

Nog een bijkomende vraag: mag (ik bedoel daarmee of het gebruikelijk is) je in de rijschool vragen naar de rijinstructeur die het meeste ervaring heeft met faalangstige/onzekere mensen (als die al zouden bestaan)

Waarom zou je dat niet mogen vragen ?
Bij de rijschool zal men wel weten wie hun meest geduldige instructeur is.

Ik hoop dat ik niet als een compleet hopeloos geval overgekomen ben.

Niemand kiest ervoor om met faalangst opgescheept te zitten.
Ik heb er in mijn studententijd ook een aantal studenten weten tegen opboksen.

[Gast]

Toch hier nog even reageren...

Ik ben gisteren langs geweest in mijn rijschool en ik heb al mijn lessen uitgesteld. Buiten het uitstellen van de les van vandaag (waarvoor ze mogelijk geen vervanger meer vonden en ik dus mijn geld kwijt ben - ik zag het niet zitten om vandaag toch weer in die auto te stappen), was dat voor de rest van de lessen (ik had er nog enkele gepland deze week) geen probleem. Wanneer ik de lessen opnieuw hervat, zie ik nog.
Maar sowieso ga ik ze meer gespreider plannen en ik ga waarschijnlijk toch een voorlopig rijbewijs 36 maand aanvragen, zodat ik tussen de lessen nog extra kan oefenen op wat ik in de rijles leer (als ik dat nodig zou achten)... Dat lijkt mij persoonlijk de beste oplossing, omdat ik zo de druk op mezelf wat verminder. Ik denk dat dat vooral mijn probleem was. Ik had al mijn lessen (20 uur) gepland in 2 weken tijd, met als doel: na die 20 uur dat bekwaamheidsattest te halen, zodat ik alleen kon oefenen. Aangezien ik zeer perfectionistisch ben, was de druk op mezelf gewoon te groot. Dat is dus een lesje dat ik geleerd heb. Mijn eerste bericht in dit topic had ik trouwens direct na mijn rijles geschreven, toen ik nog volledig ontgoocheld was. Ik zag het allemaal nogal somber/negatief en dan ben ik nogal kritisch voor mezelf (lees: boor ik mezelf graag volledig de grond in). Ondertussen heb ik het laten bezinken en kan ik het allemaal beter relativeren. (Moest ik kunnen, ik zou mijn eerste bericht aanpassen, maar ja dat gaat nu niet meer ...)

@accer
Neen, geen benzodiazepines. Wat ik juist nam, doet er niet toe. Ik denk trouwens dat het niet onder de echte anxiolytica valt. In ieder geval geef ik je 100 procent gelijk als je wijst op de mogelijk negatieve effecten die medicijnen kunnen hebben op het rijgedrag. In dat opzicht zijn bètablokkers waarvan hierboven sprake volgens mij ook niet zonder risico.

@de rijprof
Ik denk persoonlijk dat het in die eerste twee lessen voor mij wel te snel ging. Vandaar dat ik mijn plan (zie begin van dit bericht) ook al aanpas.
En dat een leerling die vorderingen maakt, meer vertrouwen heeft en minder angstig is, daar kan ik zeker inkomen.

@Inazuma
Tuurlijk besef ik dat met de rijschool de veiligste manier is om te leren rijden. Ik ben nog steeds van plan om met de rijschool te leren rijden.
Ik had mijn instructeur niet verteld dat ik faalangst heb, neen. Maar tijdens de tweede les is dat wel duidelijk geworden. En ja, het is faalangst (en niet gewone nervositeit). Als ik mijn lessen herneem, al dan niet met een andere instructeur, zal ik er wel op wijzen. Ik had zelf niet gedacht dat mijn faalangst/onzekerheid me opnieuw parten zou spelen (zelf vond ik het in de eerste les trouwens wel meevallen, ik heb het al erger geweten).
En, ik snap wel wat je bedoelt met die zelfdiagnose hoor. Ik heb mij misschien verkeerd uitgedrukt toen ik zei dat ik zelf wel wist hoe het aan te pakken (ik ben trouwens ook geen psycholoog van opleiding...). Ik heb in het verleden meerdere malen professionele hulp gezocht en gekregen. (Moest ik het zelf beter weten dan had ik dat niet gedaan.) Maar ik ben wel zeker dat professionele hulp nu niet aan de orde is. Ik heb ondertussen wel het gevoel dat ik weet hoe ik nu met deze situatie moet omgaan (ondanks het negatieve startbericht, maar dat schreef ik in volle ontgoocheling ... nu ik alles even heb laten bezinken, kan ik weer helderder denken).

Bedankt voor jullie reacties. Ik laat wel nog weten hoe het dan uiteindelijk met mijn lessen gaat ... of als ik mijn rijbewijs haal.

[wooter]

En nu een botte reactie: na anderhalve les het al opgeven is net de definitie van falen. Het lijkt me dus niet dat je faalangst hebt, maar angst om toch te slagen.

In 2 weken 20 uren rijles proberen is inderdaad teveel van het goede.

En verder ben je beter af in een leswagen met dubbele bediening, dan in de wagen van je ouders.

En om alles in perspectief te brengen: op mijn eerste les vroeg de lesgever of ik al wat kon autorijden. Ik zei "ja" en mocht vervolgens 7 kilometer op mijn eentje tijdens de avondspits in Genk rijden tot in een industrieterrein. Dus redelijk wat verkeer, redelijk wat stoppen en vertrekken, en redelijk wat draaien. En vervolgens heeft de lesgever 20 minuten erover gedaan om me uit te leggen hoe ik kon vertrekken, want plots kon ik het niet meer en sloeg de motor bij elke vertrekpoging af.

Bottom line: een half uur of uurtje les in het begin is allerminst indicatief van je verdere prestaties in de daarop volgende lessen.

[Gast]

Even dit oude topic van onder het stof halen voor een kleine update.

Ik heb uiteindelijk mijn lessen hervat bij een andere instructeur (weliswaar nadat ik eerst meer dan half jaar gewacht had, ahum).
Na 20 uur rijles had ik mijn bekwaamheidsattest.
Om maar te zeggen dat het nog goed gekomen is met mij.
Nu mijn definitief rijbewijs nog halen natuurlijk.

[Wouter]

Proficiat!

[Alecia.83]

Ik had hier graag even op ingepikt, aangezien ik in een gelijkaardige situatie zit als Gast (ik ben blij dat ik niet het enige stresskieken ben :p). Chapeau en proficiat met je bekwaamheidscertificaat!

Het is bij mij wel iets milder, maar toch heb ik de voorbije week enorm veel stressvolle momenten beleefd. De avond voor iedere les voel ik al vlinders (lees: straaljagers) in mijn buik. Het is zo erg dat ik voor iedere les zo zenuwachtig ben, dat ik me soms misselijk voel en niets door mijn keel krijg. Ik voel me zoooo enorm onhandig. Ik tel de minuten, uren, dagen af tot mijn 20 uren gedaan zijn. Vandaag zit ik halverwege: rijles 5.

Eerste rijles: viel goed mee, best wel beangstigend om ineens het verkeer te trotseren. Eerst enkel sturen, dan enkel gas en rem en tegen het einde even schakelen (enkel even op de parking starten en stoppen geoefend);
Tweede rijles: andere lesgever, les eindigde met een aantal tranen - tja zo ben ik spijtig genoeg: heel onzeker en bijgevolg emotioneel als het niet vlot (lesgever heeft ook de neiging stomme opmerkingen te maken als ik iets verkeerd doe, bv: 'dit mag enkel in videospelletjes, ...) voor iemand zo onzeker als ik, is dit lastig om te horen;
Derde rijles: andere lesgever die meer geduld heeft, les eindigde met een redelijk goed gevoel ook al voelde het nog altijd onhandig aan;
Vierde rijles: terug lesgever van de tweede rijles, op tanden gebeten, stomme opmerkingen waren er ook vandaag, voel me nog steeds enorm klunsig;
Vijfde rijles was vanmorgen: ik had een redelijk goed gevoel, enkel 3 à 4 keer stilgevallen, redelijk gereden gezien de stortregen en de files.

Toen ik vandaag vroeg of ik goed bezig was, zei mijn lesgever: 'je zit onder het gemiddelde'... Wel, dit is motiverend... *not* Ik doe iedere keer mijn uiterste best en meer kan ik toch niet doen? Om voordien nog nooit gereden te hebben, vind ik van mezelf dat het redelijk gaat (alhoewel ik nog hééél klunsig ben - dit gevoel zal niet vlug wegtrekken).

Ik hoop echt dat ik mijn bekwaamheidsattest ga halen na die 20 uren. Voorlopig heb ik geen idee of me dit gaat lukken. Ik heb gevraagd of ik telkens met die lesgever mag rijden, die me het meeste op mijn gemak stelde. Als ik dit wou, moest ik de hele regeling overhoop gooien en in in januari pas verder doen. Dit zie ik niet zitten. Als ik nu doorbijt ben ik er binnen twee weken vanaf. Ik probeer op mijn tanden te bijten en de 20 uren uit te zitten. Hopend dat ik me vlug iets beter op mijn gemak ga voelen en dat er geen tranen meer gaan vloeien. Er zijn nog verschillede dingen die ik niet goed begrijp (zoals: remmen op de motor, wanneer doe je dit en wanneer niet?). Dit zal hopelijk na verloop van tijd wel duidelijk worden.

Ik weet dat het normaal is om de eerste lessen onzeker, onhandig en zenuwachtig te zijn. Normaal of niet, het zijn geen leuke momenten. Mij stoort het vooral dat deze gevoelens niet afnemen in sterkte (in het tegendeel zelfs).

In ieder geval al bedankt om een forum als dit op te richten. Het helpt me toch een beetje om mijn frustraties van me af te typen.