door Kelly123 » 01 dec 2016, 19:17
Ik zal even mijn achtergrond schetsen zodat jullie context hebben bij mijn vraag. Ik ben sinds september aan het leren rijden. Ik heb daar zeer lang mee gewacht omdat ik veel rijangst had. Omdat ik door het openbaar vervoer steeds vaker te laat kwam op het werk, heb ik de stap eindelijk gezet. Ik heb 20 uur rijles gevolgd met de rijschool maar dat was geen succes. Er was absoluut geen klik met mijn instructeur die amper uitleg gaf en vaak geïrriteerd reageerde, waardoor ik alleen onzekerder werd (bv. ik schakelde niet tijdig op, dan riep hij ineens: JAMA GE MOET SCHAKELEN HE!! en dan zuchtte hij heel hard). Omdat ik toen nog dacht dat dit aan mij lag, heb ik helaas de volle 20 uur bij hem gevolgd. Hij heeft mij mijn voorlopig rijbewijs gegeven wat totaal onverantwoord was, want ik kon absoluut niet rijden. Daarom ben ik naar een andere rijschool gegaan. Ik heb mijn probleem geschetst en heb een fan-tas-tische rij-instructeur gekregen. Met hem heb ik ondertussen 8 uur les gevolgd en het gaat stukken beter. Ik ben minder gestresseerd, vind rijden met hem erbij zelfs aangenaam worden en ik maak steeds minder fouten. De laatste 2 uur moest hij niet zoveel meer zeggen, behalve instructies geven waar ik heen moest. Dat ging goed en gaf mij vertrouwen. Op een bepaald moment maakte ik wel een fout waarvoor ik direct gebuisd zou zijn. We reden in de bebouwde kom, ik wist dit en reed 50. De auto voor mij echter reed een pak sneller, ik denk 60 a 65. Ik weet niet waarom maar ik ben mij daarop gaan richten en begon ook sneller te rijden, zeer stom dus. Toen ik 57 reed heeft hij aangegeven dat ik nu gebuisd zou zijn op het examen, dan had ik het door en heb ik onmiddellijk gas teruggepakt. De laatste opmerkingen van mijn instructeur waren dat ik veel vooruitgang boek en geregeld al "alleen rijd" (met hem nog naast mij dan, maar zonder te zeggen wat ik moet doen).
Ondertussen rijd ik ook met mijn vader (heb mijn auto al gekocht) om zoveel mogelijk te oefenen, want mijn instructeur is drukbezet dus de oefenmomenten liggen vaak ver uit elkaar... Met mijn vader erbij heb ik een aantal erge fouten gemaakt. Hij vindt mijn manier van rijden volgens de rijschool bullshit (bv. ik zie een rond punt, ik rem duidelijk af naar 30, schakel naar 2de en ga er dan op als het veilig is met de pedalen vrij, idem voor een afslag enz.) Hij vindt dat ik het verkeer ophoudt en gewoon tot de hoek moet rijden en dan "alles tegelijkertijd" moet doen, maar in de rijschool leren ze mij duidelijk dat ik stap voor stap het moet doen. Van ronde punten wilt hij dat ik ze in 3de versnelling pak, maar dat doe ik niet.
Mijn eerste ernstige fout maakte ik vorige maand. Ik moest ergens inslaan, normaal rem ik dan af en schakel ik ruim op voorhand - tot grote ergernis van mijn vader - naar 2de. Omdat hij iedere keer daarover ligt te zeuren en nu ook weer bezig zat van "nog nie schakele he!!!" wachtte ik jammer genoeg te lang met schakelen. Ik moest plots alles tegelijkertijd doen aan die afslag en dat kan ik met mijn rijvaardigheid helemaal niet. Gevolg: ik kon hem nog net in 2de zetten maar hield mijn koppeling ingedrukt tijdens de afslag en reed ook nog eens te snel. Ik had onderstuur waardoor ik erg moest bijsturen. Ik heb die bocht/afslag gehaald en ben op mijn rijvak gebleven, niks geraakt, maar het was verschrikkelijk verschietachtig. Mijn vader was woedend op mij (wel terecht, want ik ben natuurlijk verantwoordelijk achter het stuur). Sindsdien luister ik zo min mogelijk naar mijn vader (als hij ingaat tegen de rijschool) en die fout heb ik gelukkig niet meer gemaakt, ik ben erg op mijn hoede nu.
Vandaag maakte ik echter mijn tweede grote fout... We reden op een baan van 50 die vrij smal was maar waar wel tweerichtingsverkeer is. Mijn tegenligger had een hindernis (geparkeerde auto) aan zijn kant. Ik was nog maar enkele meters verwijderd daarvan dus ik ging ervan uit dat hij ging stoppen, maar dat deed hij dus niet. Hij schoot zich er snel snel tussen, waardoor ik bruusk op mijn rem moest gaan staan en een beetje moest uitwijken. Het scheelde weinig of ik had tegen een borduur gezeten. Opnieuw zeer verschietachtig en mijn vader was in alle staten. Hij riep dat ik nooit ging kunnen rijden en dat ik onmiddellijk een accident heb de dag dat ik 10 km alleen moet rijden. Dit heeft mij echt extreem gedemotiveerd. Ik dacht dat ik op de goede weg was, maar nu maak ik weer zo'n ernstige fout. Ik weet dat je er nooit mag vanuit gaan dat de ander het verkeersreglement respecteert en dat je altijd je moet aanpassen aan de situatie. Ik voel dat ik een paar serieuze stappen achteruit heb gezet nu. Ik ben terug erg onzeker en ik vrees dat mijn rijangst opnieuw is toegenomen. Ik zie het ook steeds minder zitten om nog met mijn vader te gaan rijden. Maar ook al is hij allesbehalve een goeie begeleider, ik ben wel degene die deze ernstige fouten maakt...
Nu is mijn vraag: is het wel normaal dat ik dergelijke fouten maak? Ik weet dat ik nog aan het leren ben en dat ik van heel ver kom, maar dit baart me echt vreselijk veel zorgen.
Ik zal even mijn achtergrond schetsen zodat jullie context hebben bij mijn vraag. Ik ben sinds september aan het leren rijden. Ik heb daar zeer lang mee gewacht omdat ik veel rijangst had. Omdat ik door het openbaar vervoer steeds vaker te laat kwam op het werk, heb ik de stap eindelijk gezet. Ik heb 20 uur rijles gevolgd met de rijschool maar dat was geen succes. Er was absoluut geen klik met mijn instructeur die amper uitleg gaf en vaak geïrriteerd reageerde, waardoor ik alleen onzekerder werd (bv. ik schakelde niet tijdig op, dan riep hij ineens: JAMA GE MOET SCHAKELEN HE!! en dan zuchtte hij heel hard). Omdat ik toen nog dacht dat dit aan mij lag, heb ik helaas de volle 20 uur bij hem gevolgd. Hij heeft mij mijn voorlopig rijbewijs gegeven wat totaal onverantwoord was, want ik kon absoluut niet rijden. Daarom ben ik naar een andere rijschool gegaan. Ik heb mijn probleem geschetst en heb een fan-tas-tische rij-instructeur gekregen. Met hem heb ik ondertussen 8 uur les gevolgd en het gaat stukken beter. Ik ben minder gestresseerd, vind rijden met hem erbij zelfs aangenaam worden en ik maak steeds minder fouten. De laatste 2 uur moest hij niet zoveel meer zeggen, behalve instructies geven waar ik heen moest. Dat ging goed en gaf mij vertrouwen. Op een bepaald moment maakte ik wel een fout waarvoor ik direct gebuisd zou zijn. We reden in de bebouwde kom, ik wist dit en reed 50. De auto voor mij echter reed een pak sneller, ik denk 60 a 65. Ik weet niet waarom maar ik ben mij daarop gaan richten en begon ook sneller te rijden, zeer stom dus. Toen ik 57 reed heeft hij aangegeven dat ik nu gebuisd zou zijn op het examen, dan had ik het door en heb ik onmiddellijk gas teruggepakt. De laatste opmerkingen van mijn instructeur waren dat ik veel vooruitgang boek en geregeld al "alleen rijd" (met hem nog naast mij dan, maar zonder te zeggen wat ik moet doen).
Ondertussen rijd ik ook met mijn vader (heb mijn auto al gekocht) om zoveel mogelijk te oefenen, want mijn instructeur is drukbezet dus de oefenmomenten liggen vaak ver uit elkaar... Met mijn vader erbij heb ik een aantal erge fouten gemaakt. Hij vindt mijn manier van rijden volgens de rijschool bullshit (bv. ik zie een rond punt, ik rem duidelijk af naar 30, schakel naar 2de en ga er dan op als het veilig is met de pedalen vrij, idem voor een afslag enz.) Hij vindt dat ik het verkeer ophoudt en gewoon tot de hoek moet rijden en dan "alles tegelijkertijd" moet doen, maar in de rijschool leren ze mij duidelijk dat ik stap voor stap het moet doen. Van ronde punten wilt hij dat ik ze in 3de versnelling pak, maar dat doe ik niet.
Mijn eerste ernstige fout maakte ik vorige maand. Ik moest ergens inslaan, normaal rem ik dan af en schakel ik ruim op voorhand - tot grote ergernis van mijn vader - naar 2de. Omdat hij iedere keer daarover ligt te zeuren en nu ook weer bezig zat van "nog nie schakele he!!!" wachtte ik jammer genoeg te lang met schakelen. Ik moest plots alles tegelijkertijd doen aan die afslag en dat kan ik met mijn rijvaardigheid helemaal niet. Gevolg: ik kon hem nog net in 2de zetten maar hield mijn koppeling ingedrukt tijdens de afslag en reed ook nog eens te snel. Ik had onderstuur waardoor ik erg moest bijsturen. Ik heb die bocht/afslag gehaald en ben op mijn rijvak gebleven, niks geraakt, maar het was verschrikkelijk verschietachtig. Mijn vader was woedend op mij (wel terecht, want ik ben natuurlijk verantwoordelijk achter het stuur). Sindsdien luister ik zo min mogelijk naar mijn vader (als hij ingaat tegen de rijschool) en die fout heb ik gelukkig niet meer gemaakt, ik ben erg op mijn hoede nu.
Vandaag maakte ik echter mijn tweede grote fout... We reden op een baan van 50 die vrij smal was maar waar wel tweerichtingsverkeer is. Mijn tegenligger had een hindernis (geparkeerde auto) aan zijn kant. Ik was nog maar enkele meters verwijderd daarvan dus ik ging ervan uit dat hij ging stoppen, maar dat deed hij dus niet. Hij schoot zich er snel snel tussen, waardoor ik bruusk op mijn rem moest gaan staan en een beetje moest uitwijken. Het scheelde weinig of ik had tegen een borduur gezeten. Opnieuw zeer verschietachtig en mijn vader was in alle staten. Hij riep dat ik nooit ging kunnen rijden en dat ik onmiddellijk een accident heb de dag dat ik 10 km alleen moet rijden. Dit heeft mij echt extreem gedemotiveerd. Ik dacht dat ik op de goede weg was, maar nu maak ik weer zo'n ernstige fout. Ik weet dat je er nooit mag vanuit gaan dat de ander het verkeersreglement respecteert en dat je altijd je moet aanpassen aan de situatie. Ik voel dat ik een paar serieuze stappen achteruit heb gezet nu. Ik ben terug erg onzeker en ik vrees dat mijn rijangst opnieuw is toegenomen. Ik zie het ook steeds minder zitten om nog met mijn vader te gaan rijden. Maar ook al is hij allesbehalve een goeie begeleider, ik ben wel degene die deze ernstige fouten maakt...
Nu is mijn vraag: is het wel normaal dat ik dergelijke fouten maak? Ik weet dat ik nog aan het leren ben en dat ik van heel ver kom, maar dit baart me echt vreselijk veel zorgen.