door phil » 12 aug 2017, 13:27
Gisteren ben ik dus geslaagd in mijn theorie examen. Iedereen content behalve ikzelf, natuurlijk was ik wel blij dat ik “erdoor” was, toch vond ik dat ik die 7 lichte fouten niet had mogen maken.
Toen ik gisteren aankwam op het industrie terrein waar het examen centrum gelegen is en die wirwar van verkeersdrukte zag, vroeg ik me toch even af wat ik in godsnaam aan begonnen ben.
Het drong steeds dieper tot me door dat het vervolg van mijn rijopleiding niet meer met prentjes en vragen over de verkeerscode zou gaan, maar dat ik aan het stuur van zo'n metalen onding zou moeten kruipen en de storm frontaal zou moeten trotseren. Het word nu rekening houden met een resem aan zaken gaande van sturen, schakelen, gas geven, remmen, parkeren, invoegen, inhalen, initiatief nemen, hoffelijkheid, preventief rijden, risico's inschatten...
Faal- en angst voor het onbekende dus. Het enige waar ik nu aan denk is wat mijn vader mij jaren geleden vertelde over angst en hoe je daar best mee omgaat aan de hand van een spreuk die een eenheid van de Britse paracommando's als lijfspreuk gebruiken: “Knowledge beats fear”, “kennis overwint angst”.
Ik zal dus nog een tijdje alle regels van de wegcode blijven bestuderen tot ik het door en door ken en er dus niet meer over hoef na te denken als ik een welbepaald bord zie of in een bepaalde situatie terechtkomt.
Maar aangezien ik dus nog nooit achter het stuur van een auto ben gekropen kijk ik nu toch even naar een spreekwoordelijk Mount Everest en dat is beslist geen Kemmelberg.
Gisteren ben ik dus geslaagd in mijn theorie examen. Iedereen content behalve ikzelf, natuurlijk was ik wel blij dat ik “erdoor” was, toch vond ik dat ik die 7 lichte fouten niet had mogen maken.
Toen ik gisteren aankwam op het industrie terrein waar het examen centrum gelegen is en die wirwar van verkeersdrukte zag, vroeg ik me toch even af wat ik in godsnaam aan begonnen ben.
Het drong steeds dieper tot me door dat het vervolg van mijn rijopleiding niet meer met prentjes en vragen over de verkeerscode zou gaan, maar dat ik aan het stuur van zo'n metalen onding zou moeten kruipen en de storm frontaal zou moeten trotseren. Het word nu rekening houden met een resem aan zaken gaande van sturen, schakelen, gas geven, remmen, parkeren, invoegen, inhalen, initiatief nemen, hoffelijkheid, preventief rijden, risico's inschatten...
Faal- en angst voor het onbekende dus. Het enige waar ik nu aan denk is wat mijn vader mij jaren geleden vertelde over angst en hoe je daar best mee omgaat aan de hand van een spreuk die een eenheid van de Britse paracommando's als lijfspreuk gebruiken: “Knowledge beats fear”, “kennis overwint angst”.
Ik zal dus nog een tijdje alle regels van de wegcode blijven bestuderen tot ik het door en door ken en er dus niet meer over hoef na te denken als ik een welbepaald bord zie of in een bepaalde situatie terechtkomt.
Maar aangezien ik dus nog nooit achter het stuur van een auto ben gekropen kijk ik nu toch even naar een spreekwoordelijk Mount Everest en dat is beslist geen Kemmelberg.